ارامش كجاست؟

ميگند نبايد عصبي بشي. نبايد استرس داشته باشي . بيخيال باش تا اعصابت راحت باشه. ميگن يه مدت از دنياي خبر فاصله بگير. ميگند يه مدت از خوندن صفحات و سايتهاي حوادت خودداري كن. ميگند…….. . ولي هيچ كدوم نميگند چطور.

 تي وي را روشن ميكني نصف كانالها خبر هست نصفيش هم سريال هاي خانوادگي كه درون مايه همشون دروغ ,خيانت, جنايت,…هست. و ناخداگاه اعصاب بيننده را مغشوش ميكنه. راديو را روشن ميكني تا همينجور كه كارهات را ميكني از تنهاي درت بياره ولي باز خبر. تصادف . انتحار, حمله, تهاجم,… . بيخيال گوش كردن به راديو ميشي. موقع تميزكردن ناخنها و سوهان زدنشون يه تكه روزنامه كه زير دستت هست توجهت را جلب ميكنه . عكس دختر بچه اي كه چند روزي هست ازش بيخبر هستن. خبري در مورد مردي كه به همسرش شك كرد و به اشتباه او را قرباني شك كرد. روزنامه را چماله ميكني و براي ازاد كردن فكرت ميري توي بالكن تا هوايي تازه كني . از طرف مقابل خيابان پيرمرد ارايشگر كه صداي راديو را تا ته زياد كرده و خود بيرون مغازه نشسته و روزنامه ميخونه ديده ميشه . بي اختيار توجهت به صداي گوينده اخبار كه صدايش گاهي به واسطه رد شدن ماشينها و يا همهمه بجه ها قطع ميشه جلب ميشه. چاره اي جر برگشتن به داخل خونه نداري. ميري از خونه بيرون هر جايي توقف ميكني ادمهاي اطرافت همه در حال بحث در مورد اتفاقات حواليشون هست . همه جا خبر همه جا استرس همه جا جنگ اعصاب. نميدونم چطور بايد از استرس دوري كنم وقتي تو دنياي كنوني ما استرس جز جدا نشدني زندگي ها شده. چطور اعصابم را كنترل كنم وقتي…

دلم ميخواد ميشد توي جزيره اي زندگي كنم كه غير از صداي موجهاي ارام كه با عشوه گري خود را به اغوش گرم ماسه هاي ساحل ميرسونند هيچ صدايي ارامشم را بهم نزنه.

البته تو اين اوضاع و شرايط هم كوچك مرد خونه ما هم از هيچ كوششي دريغ نميكنه تا من را به مرز جنون بكشه. هر روز يه نوع شيطنت , يه نوع دلهره, يه نوع حرص دادن. از پريدن از ميز و صندلي گرفته تا مهندس بازيها و خرابكاريهاي مخفيانه . جوري كه هر سكوتي از طرف پسرك زنگ خطر حساب ميشه . مثلا همين پريروز در پي يه سكوت چند دقيقه اي كاري با لبتاب من كرد كه كل ويندوز را پاك شد و كلي از برنامه ها و عكسها و فايلهام بر باد فنا رفت

يه مدتيه حال و حوصله نوشتن ندارم اصلا . يعني كلا اصلا حال و حوصله هيچ كاري را ندارم. يه خورده بهتر شدم باز ميام مينويسم.